Οδοί (Γνωρίζω την πόλη μου)

Οδός «Ατήρων»

Είναι άγνωστο από πότε υπήρχε ως κωμόπολη. Πολλοί περιηγητές , όπως ο Leake, αλλά και σε χάρτες ήδη από το 13ο αιώνα (1264), αναφέρουν την πόλη με το όνομα Άτηρα (σταθμός ή πόλισμα Hatera) και αρκετοί είδαν και επίδραση στο όνομα της πόλης (Κατερίνη – Κάτηρα- Χάτηρα- Άτηρα). Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε και ο Πουκεβίλ, ο οποίος σε χάρτη σημειώνει τον τόπο ως Kateri Hatera. Ο Heuzey υπολόγισε τη θέση της αρχαίας Άτηρας κοντά στην Κονταριώτισσα, ενώ ο Kurz τοποθετεί το πόλισμα κάπου ανάμεσα στους σημερινούς οικισμούς του Κορινού και της Καλλιθέας.

Άλλη υπόθεση κάνει λόγο για το εκκλησάκι της Αγίας Αικατερίνης, το οποίο βρίσκεται ανατολικά της πόλης και όπου βρίσκεται σήμερα το παλαιό νεκροταφείο. Οι εικόνες στο ναό χρονολογούνται από το 1831 και δεν αποκλείεται να υπήρχε από πριν στην ίδια θέση κάποιος άλλος ναός.

Η πόλη εμφανίζεται με τη λόγια ονομασία Αικατερίνη ή Αγία Αικατερίνη στη γλώσσα της γραφειοκρατίας και μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα. Τελικά επικράτησε η ονομασία Κατερίνη.

 Νίκος Κ.

Μένω στην οδό Φιλίππου η οποία έχει πάρει το όνομά της από τον Φίλιππο τον Β, πατέρας Μέγα Αλέξανδρου. 

Ο Φίλιππος της Μακεδονίας ή Φίλιππος Β΄ o Μακεδών (382 - 336 π.Χ.)ήταν ο βασιλιάς που έκανε τη Μακεδονία ισχυρό κράτος, ένωσε υπό την ηγεμονία του τα υπόλοιπα ελληνικά κράτη και προετοίμασε στην ουσία την κατάκτηση της Περσίας και του μεγαλύτερου μέρους του τότε γνωστού κόσμου από τον γιό του Μέγα Αλέξανδρο.

Ο Φίλιππος Β΄ γεννήθηκε το 382 π.Χ. στην Πέλλα, ήταν τριτότοκος γιος του βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα Γ΄ και της Ευρυδίκης και ο ισχυρότερος και επιφανέστερος Έλληνας της εποχής του, ένας ηγέτης, σημαδεμένος από τις μάχες της νεότητας του. Mε μία σειρά θεμελιωδών μεταρρυθμίσεων στο σύνολο της δομής του βασιλείου του κατάφερε να εισέλθει δυναμικά στο προσκήνιο των ελληνικών υποθέσεων στα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. Αφού αναδιοργάνωσε ριζικά το στρατό του, εισάγοντας μεταξύ άλλων τη σάρισα και επινοώντας καινούργιες τακτικές για τη φάλαγγα των οπλιτών, προχώρησε σε κεραυνοβόλες επιθετικές ενέργειες εναντίον των βόρειων, δυτικών και ανατολικών γειτόνων του. Ο αναγεννημένος στρατός πέτυχε τότε τις πρώτες του νίκες, εξουδετερώνοντας οριστικά τις ληστρικές επιδρομές των βαλκανικών λαών που περιέβαλλαν τη Μακεδονία. Δημιούργησε έτσι στη χερσόνησο του Αίμου ένα μεγάλο κράτος με σχέσεις συμμαχίας, υποτέλειας ή υποταγής με τους παρακάτω λαούς: Ιλλυριοί, Παίονες, Τριβαλλοί, Θράκες, Γέτες, Σκύθες.

Στο νότο και στις σχέσεις με τους Έλληνες -ήδη από το 346 π.Χ.- προσπάθησε να τους πείσει με τη δύναμη της διπλωματίας για ένωση και κοινή εκστρατεία κατά των Περσών με κυριότερο σύμμαχο ως το 338 π.Χ. τη Θήβα, αλλά και με υπολογίσιμους αντιπάλους την Αθήνα και τη Σπάρτη. Κατά τη διάρκεια του Γ΄ Ιερού Πολέμου (355-352 π.Χ.) συγκρούστηκε με την ανερχόμενη δύναμη της Φωκίδας και τον τύραννο των Φερρών, και παρά τις αρχικές του αποτυχίες κατάφερε να τους νικήσει στη μάχη του Κρόκιου Πεδίου το 352 π.Χ. πετυχαίνοντας παράλληλα άλλες δύο νίκες στο στρατιωτικό και το διπλωματικό πεδίο: την υποταγή της Θεσσαλίας στη Μακεδονία (άρα και την ένταξη του περίφημου θεσσαλικού ιππικού στο στρατό του) και την αποδοχή της Μακεδονίας ως μέλους του Αμφικτυονικού Συνεδρίου των Δελφών, προβάλλοντας έτσι την Μακεδονία ως πρωταγωνιστική δύναμη σταθερότητας στα ελληνικά πράγματα. Όμως μόλις το 338 π.Χ., μετά την ιδιαίτερης σκληρότητας μάχη της Χαιρώνειας, κατάφερε ο Φίλιππος να ενώσει τους Έλληνες. Στη μάχη αυτή ο Φίλιππος μαζί με τον Αλέξανδρο, που διοικούσε ένα τμήμα του στρατού, αντιμετώπισε το συνασπισμό Αθηναίων, Θηβαίων και όλων σχεδόν των νότιων Ελλήνων και τους νίκησε. Ύστερα, με το συνέδριο της Κορίνθου, ένωσε τους Έλληνες και πολιτικά, εκτός από τη Σπάρτη, που επέλεξε την απομόνωση και τη συνεχή αντιπαράθεση με τους Μακεδόνες, και την ουδέτερη Κρήτη.....

Γανόχωρα !!!

     Η Γανόχωρα (799 κάτοικοι με βάση την απογραφή του 2011) είναι πεδινό χωριό του νομού Πιερίας, σε υψόμετρο 75 μέτρων. Υπάγεται διοικητικά στο Δήμο Κατερίνης και αποτελεί φερώνυμο Δημοτικό Διαμέρισμα, με έναν οικισμό. Η θέση της είναι στα βόρεια της Κατερίνης. Η απόστασή της από την Κατερίνη είναι 5 χιλιόμετρα.Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την καλλιέργεια καπνού και επίσης με τα ακτινίδια και τα αμπέλια.

     Έχει τετραθέσιο Δημοτικό Σχολείο (Γανοχώρας και Άνω Αγίου Ιωάννη) και μονοθέσιο Νηπιαγωγείο, γεωργικό συνεταιρισμό, αγροτικό ιατρείο και μορφωτικό - πολιτιστικό σύλλογο, με το όνομα "Θρακικός Γανόχωρας"[1]. Ο αθλητικός σύλλογος Θρακικός Γανόχωρας αγωνίζεται στη Γ΄ ερασιτεχνική στο ποδόσφαιρο. Αρκετοί από τους κατοίκους έχουν μεταναστεύσει σε χώρες του εξωτερικού. Ο κεντρικός ναός της είναι αφιερωμένος στον Άγιο Νικόλαο, ενώ υπάρχει και το εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου.

     Το χωριό κατοικήθηκε μετά το 1922 από πρόσφυγες προερχόμενους από τη Γανόχωρα της Ανατολικής Θράκης, στα νοτιοδυτικά παράλια της Προποντίδας. Η Γανόχωρα προήλθαν από την ένωση δύο χωριών, του Γάνου και της Χώρας.

     Αρχικά το χωριό ήταν ένα δάσος. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Τουργία ή Τουργιά. Η ονομασία είναι τούρκικη (durya) και σημαίνει "αλτ!" και ήταν προσταγή των Τούρκων σε όσους έβρισκαν , για να καθίσουν εκεί. Ένα άτομο από το χωριό εκτελέστηκε στη Ρητίνη, στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Το 1930 κατασκευάστηκε νέο διδακτήριο. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η γιορτή του Αγίου Γεωργίου αλλά και του Αγίου Ιωάννη του Ριγανά τον Ιούνιο, οπότε ανάβουν φωτιές.Η Τουργιά ονομάστηκε Γανόχωρα[2]το 1926.

ΓΑΝΟΧΩΡΑ

Η Γανόχωρα (799 κάτοικοι με βάση την απογραφή του 2011) είναι πεδινό χωριό του νομού Πιερίας, σε υψόμετρο 75 μέτρων. Υπάγεται διοικητικά στο Δήμο Κατερίνης και αποτελεί φερώνυμο Δημοτικό Διαμέρισμα, με έναν οικισμό. Η θέση της είναι στα βόρεια της Κατερίνης. Η απόστασή της από την Κατερίνη είναι 5 χιλιόμετρα. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την καλλιέργεια καπνού και επίσης με τα ακτινίδια και τα αμπέλια.

Οδός "κλαζομενών¨"

Οι Κλαζομενές ιδρύθηκαν από αποίκους με αρχηγό τον Πυρφόρο από την Κολοφώνα. Πολύ γρήγορα, άκμασαν και προόδευσαν σε μια μεγάλη και πολυάνθρωπη πόλη, με σημαντικά πλούτη, όπως διαφαίνεται και από τις ονομαστές αποικίες που ίδρυσε (τα Άβδηρα στη Θράκη και τη Ναύκρατη στην Αίγυπτο), αλλά και από τον «θησαυρό» που αφιέρωσε στους Δελφούς. Οι Κλαζομενές συμμετείχαν στην Α' Αθηναϊκή Συμμαχία, ενώ ήρθαν σε αντίθεση με τους κατοίκους της μικρασιατικής Κύμης για την κυριότητα της Λεύκης.

     Από το 380 π.Χ. οι Κλαζομενές ήταν κάτω από την περσική κυριαρχία, μέχρι που καταλήφθηκαν από τον Μέγα Αλέξανδρο, ο οποίος ένωσε την πόλη με το απέναντι ομώνυμο νησάκι χτίζοντας ένα κυματοθραύστη, λείψανα του οποίου σώζονται ακόμα και σήμερα. Αργότερα, οι Κλαζομενές υπάχθηκαν στο βασίλειο των Πτολεμαίων και κατόπιν στους βασιλιάδες της Περγάμου. Μετά τον Πρώτο Μιθριδατικό Πόλεμο η πόλη υπέφερε από αλλεπάλληλες επιθέσεις πειρατών. Κατά τη ρωμαϊκή εποχή κηρύχθηκε «ελεύθερη πόλη» και διατηρήθηκε και στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία με το όνομα Κλαζομένη.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΙΑΟΥΛΗΣ

Ο Ανδρέας Μιαούλης - Βώκος (Ύδρα 20 Μαΐου 1769 – 11 Ιουνίου 1835 Πειραιάς) ήταν Έλληνας καραβοκύρης, δηλαδή πλοιοκτήτης, ο οποίος διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην επανάσταση του 1821, ως διοικητής ναύαρχος του ελληνικού στόλου, αλλά και στη μετέπειτα πολιτική ζωή του τόπου, με αποκορύφωμα την ανταρσία της Ύδρας κατά του Καποδίστρια, που είχε ως αποτέλεσμα την πυρπόληση του εθνικού στόλου στον Πόρο. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τιμήθηκε πλείστες φορές από το οθωνικό καθεστώς, ενώ συμπεριλήφθηκε και στην τριμελή επιτροπή που προσέφερε το στέμμα στον νεαρό τότε Όθωνα. Υπήρξε ο γενάρχης της οικογένειας των Μιαούληδων και γιος του ήταν ο μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας, Αθανάσιος Μιαούλης.
Η προσφορά του τιμάται κάθε χρόνο στα Μιαούλεια, φεστιβάλ το οποίο είναι αφιερωμένο στη στρατιωτική δράση του Ανδρέα Μιαούλη κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων (1821-1827).

O Aδρέας Μ. σε σκίτσο του Karl Krazeisen το 1827

Τρίτη, 3 Μαρτίου 2015 - Σ. Αλέξανδρος - Βασίλης Γ.

ΦΑΡΜΑΚΗ

    Η οδός Φαρμάκη πήρε το όνομά της από τον Ιωάννη Φαρμάκη. Ήταν οπλαρχηγός του Ολύμπου και φιλικός. Καταγόταν από τη Μπλάτσι (σήμερα Βλάστη) της Δυτικής Μακεδονίας. Ο ίδιος βασανίστηκε και πέθανε το 1821 στην Κωνσταντινούπολη.

Η οδος μου λεγεται ΠΑΛΙΟΝΕΛΛΗΝΗΣ . 

Ονομαστηκε ετσι γιατι εκει ζουσαν οι ελληνες, που στην αρχη ζουσαν στον Τριλοφο πιεριας και μετα αγορασανε σπιτια εδω για να μινουν μονιμα.
Αυτη ειναι η ιστορια της οδου μου.
ΜΑρία Π.

ΟΔΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΔΙΑΚΟΥ!

Η διεύθυνση της γιαγιάς μου  είναι η Αθανασίου Διάκου . 

Ο δρόμος αυτός ονομάστηκε έτσι για να τιμήσουμε τον Αθανάσιο Διάκο , τον ήρωα της επανάστασης του 1821.

  Ο Αθανάσιος Διάκος ήταν ένας από τους Έλληνες πρωταγωνιστές ήρωες - οπλαρχηγούς του πρώτου έτους της Επανάστασης του 1821 που έδρασε στη Στερεά Ελλάδα. Σύμφωνα με μια εκδοχή, το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Μασσαβέτας ^[1]. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1818 και το 1820 έγινε αρματολός στη Λιβαδειά. Τον Απρίλιο του 1821 σε συνεργασία με άλλους οπλαρχηγούς κατέλαβε το φρούριο της Λιβαδειάς και χρησιμοποιώντας το σαν ορμητήριο, έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες. Κατέλαβε την γέφυρα της Αλαμάνας και στις 22 Απριλίου 1821 έδωσε μάχη με τα στρατεύματα του Ομέρ Βρυώνη. Στη μάχη αυτή συνελήφθη και αφού μεταφέρθηκε στη Λαμία δολοφονήθηκε με ανασκολοπισμό (λογοτεχνικά αναφέρεται ότι "σουβλίστηκε") από τους Τούρκους και κάηκε στις 24 Απριλίου1821. (Αναστασία Αν.)

!