Η οικογένειά μου κατάγεται από τη Θράκη και συγκεκριμένα από την περιοχή της Ραιδεστού
Η Προγιαγιά μου η Παγώνα ήταν από ένα χωριό , το Σιμικλί.
Η οικογένειά της ασχολούνταν με το εμπόριο και είχαν μια καλή ζωή.
Δύο φορές πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς.
Μια το 1912 ,όμως επέστρεψαν για να ξαναδιωχθούν από τους Τούρκους το1914.
Αυτή τη δεύτερη φορά ο πατέρας της δεν άντεξε τις κακουχίες και τον έχασαν στον δρόμο.
Άλλοι με τα πόδια και άλλοι με κάρα ,παίρνοντας μαζί τους μόνο ό,τι μπορούσαν να κουβαλήσουν,ξεκίνησαν τον πικρό δρόμο της προσφυγιάς.
Όταν έφτασαν στην Ελλάδα, στην Κατερίνη ,
η προγιαγιά μου ήταν μόλις 2 χρονών.Η ορφανεμένη οικογένειά της είχε να αντιμετωπίσει τη φτώχια και πολλές φορές τη σκληρότητα του ντόπιου πληθυσμού.
Τους έδωσαν ένα μικρο σπιτάκι και μόλις 8 στρέμματα γη για να γίνουν αγρότες.
Η προγιαγιά μου η Σοφία ήταν και αυτή από την ίδια περιοχή.
Η οικογένειά της ήταν πολύ πλούσια .Ασχολούνταν με το εμπόριο κρεάτων.Στο σπίτι τους είχαν πολυτελή έπιπλα ,πιάνο και δασκάλους για τα παιδιά.
Όταν εκδιώχτηκαν το 1912 η προγιαγιά μου είχε μόλις ξεκινήσει την Α΄ δημοτικού.Είχε μάθει τα γράμματα, να συλλαβίζει, και το πρώτο της ποιηματάκι.Το ποίημα αυτό το έλεγε συχνά στα εγγόνια της.
Με τα πόδια και με κάρα πορεύτηκε και η δική της εννιαμελή οικογένεια,μέχρι να φτάσουν στην Κατερίνη.
Οι μεγαλύτερες αδερφές της δήλωσαν μεγαλύτερη ηλικία για να μπορέουν να δουλέψουν.
Πήραν και αυτοί ένα σπίτι και λίγη γη από το κράτος και με κληρή δουλειά επιβίωσαν και έκαναν ξανά περιουσία και τις δικές τους οικογένειες.Η γιαγιά Σοφία ποτέ δεν μπόρεσε να συνεχίσει το σχολείο που τόσο αγαπούσε .Μεγάλωσε στην Κατερίνη και έκανε τη δική της οικογένεια.Πολλές φορές διηγούνταν στα εγγόνια της ιστορίες από το μεγάλο σπίτι της παιδικής της ηλικίας.Εκείνα δεν την πίστευαν, νόμιζαν πως ήταν όμορφες ιστορίες και παραμύθια.Μέχρι που πριν από μερικά χρόνια ένας συγγενής συγκέντρωσε στοιχεία για την καταγωγή της οικογένειας και τα έγραψε όλα σε ένα βιβλίο.
Πολύ γρήγορα οι Θρακιώτες πρόσφυγες που έφτασαν στην Κατερίνη οργάνωσαν σύλλογο για να αντιμετωπίζουν τα διάφορα θέματά τους.
Πολύ ήταν εκείνοι δυστυχώς που χάθηκαν στον δρόμο στις ατέλειωτες πορείες όπως ο προπαππούς μου.Αλλά και όσοι έζησαν δύσκολα μιλούσαν για όσα πέρασαν.
Η προσφυγιά είναι πολύ κακό πράγμα.
Η Προγιαγιά μου η Παγώνα ήταν από ένα χωριό , το Σιμικλί.
Η οικογένειά της ασχολούνταν με το εμπόριο και είχαν μια καλή ζωή.
Δύο φορές πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς.
Μια το 1912 ,όμως επέστρεψαν για να ξαναδιωχθούν από τους Τούρκους το1914.
Αυτή τη δεύτερη φορά ο πατέρας της δεν άντεξε τις κακουχίες και τον έχασαν στον δρόμο.
Άλλοι με τα πόδια και άλλοι με κάρα ,παίρνοντας μαζί τους μόνο ό,τι μπορούσαν να κουβαλήσουν,ξεκίνησαν τον πικρό δρόμο της προσφυγιάς.
Όταν έφτασαν στην Ελλάδα, στην Κατερίνη ,
η προγιαγιά μου ήταν μόλις 2 χρονών.Η ορφανεμένη οικογένειά της είχε να αντιμετωπίσει τη φτώχια και πολλές φορές τη σκληρότητα του ντόπιου πληθυσμού.
Τους έδωσαν ένα μικρο σπιτάκι και μόλις 8 στρέμματα γη για να γίνουν αγρότες.
Η προγιαγιά μου η Σοφία ήταν και αυτή από την ίδια περιοχή.
Η οικογένειά της ήταν πολύ πλούσια .Ασχολούνταν με το εμπόριο κρεάτων.Στο σπίτι τους είχαν πολυτελή έπιπλα ,πιάνο και δασκάλους για τα παιδιά.
Όταν εκδιώχτηκαν το 1912 η προγιαγιά μου είχε μόλις ξεκινήσει την Α΄ δημοτικού.Είχε μάθει τα γράμματα, να συλλαβίζει, και το πρώτο της ποιηματάκι.Το ποίημα αυτό το έλεγε συχνά στα εγγόνια της.
Με τα πόδια και με κάρα πορεύτηκε και η δική της εννιαμελή οικογένεια,μέχρι να φτάσουν στην Κατερίνη.
Οι μεγαλύτερες αδερφές της δήλωσαν μεγαλύτερη ηλικία για να μπορέουν να δουλέψουν.
Πήραν και αυτοί ένα σπίτι και λίγη γη από το κράτος και με κληρή δουλειά επιβίωσαν και έκαναν ξανά περιουσία και τις δικές τους οικογένειες.Η γιαγιά Σοφία ποτέ δεν μπόρεσε να συνεχίσει το σχολείο που τόσο αγαπούσε .Μεγάλωσε στην Κατερίνη και έκανε τη δική της οικογένεια.Πολλές φορές διηγούνταν στα εγγόνια της ιστορίες από το μεγάλο σπίτι της παιδικής της ηλικίας.Εκείνα δεν την πίστευαν, νόμιζαν πως ήταν όμορφες ιστορίες και παραμύθια.Μέχρι που πριν από μερικά χρόνια ένας συγγενής συγκέντρωσε στοιχεία για την καταγωγή της οικογένειας και τα έγραψε όλα σε ένα βιβλίο.
Πολύ γρήγορα οι Θρακιώτες πρόσφυγες που έφτασαν στην Κατερίνη οργάνωσαν σύλλογο για να αντιμετωπίζουν τα διάφορα θέματά τους.
Πολύ ήταν εκείνοι δυστυχώς που χάθηκαν στον δρόμο στις ατέλειωτες πορείες όπως ο προπαππούς μου.Αλλά και όσοι έζησαν δύσκολα μιλούσαν για όσα πέρασαν.
Η προσφυγιά είναι πολύ κακό πράγμα.
